De stappen van… Michel, SEH-verpleegkundige bij Defensie

Toen Michel (41) als jonge militair bij de Luchtmobiele Brigade werkte, raakte hij gefascineerd door het werk van de Geneeskundige Dienst. Even later proefde hij zelf van het werk als combat life saver en besloot hij de MBO-opleiding tot militair verpleegkundige te doen. Inmiddels is hij verpleegkundige op de spoedeisende hulp en werkt hij afwisselend op de kazerne en in een ziekenhuis.

‘Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in anatomie en fysiologie; prachtig hoe het menselijk lichaam werkt. Daarnaast ben ik iemand met een zorgzaam karakter. Voldoening halen uit mijn werk is voor mij een belangrijke drijfveer; in de gezondheidszorg vind ik die voldoening.’

‘Na mijn MBO-opleiding heb ik eerst heel veel ervaring opgedaan als militair verpleegkundige binnen Defensie. Ik heb verschillende eenheden ondersteund en voorzien van geneeskundige zorg en advies. Ik leg graag de lat steeds hoger, dus een paar jaar geleden dacht ik: hoe kan ik nóg beter worden? Werken op de spoedeisende hulp is dynamisch en hectisch. De situaties waarmee je te maken krijgt gaan alle kanten op. Het ene moment help je een kind met een gebroken arm en het andere moment moet je iemand anders reanimeren. Om SEH-verpleegkundige te worden, heb ik de Spoedeisende Hulp Verpleegkundige-opleiding aan de Universiteit Utrecht én de (verkorte) officiersopleiding aan de KMA gedaan. Niet verkeerd toch, in twintig jaar doorgroeien van soldaat tot officier?’

‘Ik werk twee dagen per week op de kazerne. Daar ben ik vooral bezig met het voorbereiden van oefeningen en het onderhouden van mijn medische materialen. Omdat ik BIG-geregistreerd ben en mijn verpleegkundige kwaliteiten moet bijhouden, werk ik daarnaast drie dagen op de SEH van een ziekenhuis in Ede. Het complete plaatje is het leukste, de combinatie van de groene wereld bij Defensie en de witte wereld in het ziekenhuis.’

‘Met de Luchtmobiele Brigade ben ik drie keer op uitzending geweest: in Joegoslavië, Irak en Afghanistan. Als verpleegkundige één keer, in Oekraïne net na de crash van vlucht MH17 in 2014. Vooral die laatste uitzending herinner ik me nog goed. Omdat het nog onduidelijk was hoe erg de situatie was en om eventuele conflicten zo veel mogelijk te vermijden, ging ik met een klein team van onbewapende militairen van de Marechaussee en de Landmacht naar de crash site toe. Ik ging mee om mijn collega’s te helpen als die iets zouden overkomen. De uitzending was kort, maar wel erg heftig. In een zo’n crisisgebied sta je constant op scherp.’

‘In het begin van de coronacrisis heb ik tijdelijk gewerkt op de intensive care van een ziekenhuis in Den Haag. Omdat ik SEH-verpleegkundige ben, had ik vooral een ondersteunende rol als buddy van een IC-verpleegkundige. Die drie weken op de IC waren intens, maar gelukkig functioneer ik juist dan extra goed: hoe heftiger de situatie, hoe rustiger ik ben.’